Princeza Jelisaveta Karađorđević je u nedavnom intervjuu za Tanjug istakla kako se već tri decenije bori za rehabilitaciju svog oca, kneza Pavla Karađorđevića, u javnosti. Ona naglašava njegovu posvećenost Jugoslaviji, njegovu ljubav prema Srbiji i njegov pokušaj da spasi zemlju od nacističke okupacije i rata. U svojoj autobiografskoj knjizi „Tamo daleko“, koja je objavljena 2024. godine, ona opisuje svoje odrastanje u izgnanstvu nakon vojnog puča 27. marta 1941. godine, kada je njen otac svrgnut sa vlasti.
Knez Pavle je postao knez-namesnik nakon ubistva kralja Aleksandra 1934. godine, jer je prestolonaslednik Petar II bio maloletan. On je 1941. godine dogovorio pristupanje Jugoslavije nacističkom Trojnom paktu, što je kasnije dovelo do toga da bude proglašen izdajnikom. Jelisaveta smatra da je on zapravo bio najbolji lider koji je Jugoslavija ikada imala i da se njegov značaj i doprinos i dalje ignorišu.
Ona je ukazala na to da su britanske vlasti urgirale da Jugoslavija uđe u Drugi svetski rat, što se, prema njenim rečima, dogodilo zbog toga što su „naši glupi generali dobili puno novca“. Izrazila je nezadovoljstvo načinom na koji se istorija izučava u školama, ističući da učenici ne uče bitne činjenice o događajima iz tog perioda.
Jelisaveta je provela svoje detinjstvo u izgnanstvu u Keniji, gde je često osećala usamljenost i nostalgiju za domovinom. Kroz godine, ona je putovala širom sveta i osećala se kao neko ko „ne pripada nigde, ali pripada svuda“. Njena putovanja su joj omogućila da razvije sposobnost komunikacije s ljudima različitih kultura, ali nikada nije mogla da se identifikuje kao Engleskinja, Francuskinja ili Italijanka.
Ona je takođe govorila o svom povratku u Jugoslaviju 1987. godine, zahvaljujući svom trećem suprugu, nekadašnjem premijeru Perua Manuelu Uljoi Elijasu. Ovaj povratak je bio emotivan trenutak za nju, jer je provela 24 sata u suzama od kada je stigla u Beograd, ponovo osećajući tlo ispod nogu koje je dugo bila lišena.
Karađorđević je bila u bliskim odnosima sa britanskim kraljem Čarlsom III, koji ju je nazvao prijateljicom. Istakla je da je kraljica Elizabeta II učinila veliku gestu prema njoj nakon tragične smrti njenog brata, Nikole Karađorđevića, u saobraćajnoj nesreći 1954. godine. Elizabeta je tražila da se istraži sve što se desilo te noći, a Jelisaveta je sačuvala dokumentaciju o slučaju.
Govoreći o svom životu u Sjedinjenim Američkim Državama, Jelisaveta je spomenula svoj susret s predsednikom Džonom Kenedijem, koji je bio izuzetno upućen u istoriju Jugoslavije i njene porodice. Njihovi razgovori su je ostavili fasciniranom, jer je Kenedijeva supruga Žaklina imala „veliki ukus“, a kao par su delovali veoma šarmantno.
Na kraju, Jelisaveta je osudila alkoholizam, navodeći primer glumca Ričarda Bartona, koji je, prema njenim rečima, bio šarmantan, ali previše pijan da bi bio podnošljiv. Njene reči ukazuju na to koliko je važan odnos prema životu i zdravlju, kao i na to koliko je važno se sećati i ceniti svoju istoriju i nasleđe.
Kroz svoje lične priče i iskustva, Jelisaveta Karađorđević nastavlja da bude glas za svoju porodicu i njihovu istoriju, trudeći se da pruži drugačiju perspektivu o knezu Pavlu i njegovoj ulozi u turbulentnom periodu Jugoslavije. Njen život je svedočanstvo o snazi, otpornosti i ljubavi prema domovini, koja i dalje ostaje snažna u njenom srcu.
