Patrijarh srpski German preminuo je na današnji dan, 27. avgusta 1991. godine u Beogradu. Na čelu Srpske pravoslavne crkve nalazio se u izuzetno teškim vremenima i upamćen je kao oličenje retke veštine i mudrosti.
Uoči njegovog dolaska na tron patrijarha, Srpska crkva bila je izložena neizmernim pritiscima na svim mogućim poljima. Tokom Drugog svetskog rata Srpska crkva je teško postradala. Zajedno sa srpskim narodom stradalo je i sveštenstvo, brojni hramovi su razoreni, imovina crkve opljačkana i razvučena. Problem je, međutim, bio što stradanje nije prekinuto ni oslobođenjem zemlje.
Nova vlast, čija je suština bio borbeni ateizam, ne samo da je brojne sveštenike i arhijereje uklonila ili potom proganjala nego je takođe lišila Crkvu njene imovine u sklopu procesa nacionalizacije.
Nadalje, Srpska crkva je sistematski proganjana u pojedinim delovima zemlje, u novoustanovljnim socijalističkim republikama, kao u Makedoniji, pa i u Crnoj Gori. Neskrivena namera je bila da se ti delovi Crkve otcepe. Nesrećni patrijarh Vikentije (Prodanov) koji se na čelu SPC nalazio od 1950. do 5. jula 1958. umro je na zagonetan način upravo pošto je održano zasedanje Sabora na kom je odbačeno priznanje takozvane Makedonske crkve, na čemu su tadašnje vlasti žestoko insistirale godinama.
Patrijarh German, rođen kao Hranislav Đorić u Jošaničkoj Banji, na Preobraženje, bio je omiljeni duhovnik i veroučitelj. Studirao je teologiju u Sremskim Kralovcima i Parizu, te je postao episkop budimski. Tokom svog mandata, patrijarh German je obnovio mnoge crkve, poput Žiče i Studenice, te se bavio izdavačkom delatnošću Srpske crkve.
Njegov rad bio je posvećen obnovi i izgradnji, bez obzira na brojne peripetije. Kritikovao je političku zloupotrebu manifestacija poput obeležavanja 600 godina Kosovskog boja, te je smatrao da je duhovna dimenzija zanemarena. Na kraju, njegovo upravljanje Crkvom preneto je na novog patrijarha Pavla, a ubrzo nakon toga preminuo je u Beogradu.
Patrijarh German bio je oličenje mudrosti i takta, te je postepeno poboljšavao položaj Crkve uprkos teškim okolnostima. Njegova smrt predstavljala je kraj jedne ere u Srpskoj pravoslavnoj crkvi, ali njegovo nasleđe ostaje kao primer posvećenosti i hrabrosti u borbi za očuvanje vere i tradicije.