Miloš Racić, nastavnik istorije iz OŠ „Slobodan Sekulić“ u Užicu, postao je omiljen među učenicima zbog svojih neobičnih metoda podučavanja. Umesto klasičnih časova istorije, on snima filmove sa svojim učenicima na razne istorijske teme. Njegova produkcijska kuća „Radrenis“ do sada je snimila preko 120 filmova različitih žanrova.
Racić je rođen i odrastao u Vojvodini, a nakon završetka studija istorije u Novom Sadu, dobio je posao u selu Ravni u užičkom kraju. Danas je zaposlen u OŠ „Slobodan Sekulić“ u Krčagovu. Smatra se da je napravio pravu revoluciju u podučavanju istorije sa svojim inovativnim pristupom i kreativnim metodima.
Sa svojih 150 đaka pre 15 godina, Racić je počeo snimati kratke filmove kao deo nastave. Produkcijska kuća „Radrenis“ naziv je dobila po početnim slovima sela u kojima je radio – Ravni, Drežnik, Nikojevići, Skržuti. Snimili su filmove o raznim istorijskim ličnostima poput Aleksandra Makedonskog, Atili, cara Dušana, Napoleona, ali i o poznatim piscima i književnicima.
Svi filmovi su niskobudžetni, snimljeni telefonom, fotoaparatom ili kamerom, a Racić obavlja sve funkcije – scenarista, reditelj, snimatelj, montažer, a ponekad i glumac. Đaci su oduševljeni ovakvim načinom učenja jer je mnogo zanimljivije učiti lekcije kroz snimanje filmova.
Kostime i rekvizite đaci sami pribavljaju, donose od kuće, pozajmljuju iz komšiluka, kupuju na vašarima i buvljacima. Lokacije za snimanje su najčešće škola, školsko dvorište, okolna sela, a mašta igra veliku ulogu u stvaranju autentične atmosfere za filmove.
Nastavnik Racić ističe da su filmovi samo dodatak redovnom školskom gradivu i da ih koristi kako bi đaci bili zainteresovani za određene događaje i ličnosti iz istorije. Pored snimanja filmova, deca uče i tradicionalne igre i običaje kako bi bolje razumeli istoriju.
Racić ističe da mu je najvažnija moralna podrška od strane roditelja, dece i komšija, jer bez njihove podrške, njegovi projekti ne bi imali uspeha. Cilj mu je da kroz nekonvencionalne metode podučavanja izgradi dobre ljude, a ne samo đake koji će zapisati ocenu.
Ovakvi prosvetni radnici poput Racića su danas retki, ali on veruje da nije jedini sa ovakvim pristupom podučavanja. Iako rad u prosveti zahteva puno vremena i truda, on ne odustaje od svojih metoda i neprestano smišlja nove načine kako bi zainteresovao svoje učenike.
