Prvi srpski ustanak protiv zuluma odmetnutih dahija kulminirao je borbom na Mišaru u leto 1806. godine. Srbi predvođeni voždom Karađorđem uspeli su da unište Osmanlije, iako su bili znatno manje brojčano jaki. Bitka na Mišaru se odvijala na brdu Mišar kod Šapca u avgustu 1806. godine i bila je jedna od najvećih pobeda srpskih ustanika u 19. veku.

Osmanlijska vojska, pod komandom Sulejman-paše Skopljaka, koju su uglavnom činili Turci iz Bosne, imala je oko 40.000 vojnika, dok su srbski ustanici pod vođstvom Karađorđa imali samo 7.000 pešaka i 2.000 konjanika uz pet topova. Srbi su uspeli da izgrade čuvene šančeve na terenu koji je bio pogodan za njihovu odbranu, usporavajući i oslabljujući turske snage.

Bitka na Mišaru završena je velikom srpskom pobedom, a procenjuje se da su Srbi imali oko 1.000 poginulih, dok su Turci imali preko 12.000 mrtvih vojnika. Nakon bitke, srpski ustanici zarobili su mnogo oružja, municije, konja, skupocenih odela i novca. Bitka na Mišaru imala je veliki odjek ne samo na Balkanu, već i širom Evrope, s obzirom da je Napoleon Bonaparta priznao voždu Karađorđu, iako je poslao svoje artiljerce kao pomoć Turcima.

Nakon pobede na Mišaru, turska Porta bila je primorana da pregovara o miru sa srpskim ustanicima, uz posredovanje Austrije i Rusije. Srbi su dobili ferman kojim im je odobrena autonomija uz izraženu vernost Porti, formiranje srpskog vrhovnog kneza i plaćanje godišnjih dažbina caru. Pobeda na Mišaru doprinela je konačnom priznanju srpske autonomije i ustavnih promena u Srbiji.

Bitka na Mišaru bila je ključna u Prvom srpskom ustanku, dok je njen značaj prepoznat i u širim geopolitičkim okvirima tog vremena. Srbi su uspeli da se odupru mnogo brojnijim turskim snagama, zahvaljujući hrabrosti i vojničkoj veštini vožda Karađorđa i njegovih ustanika. Nakon ovog velikog trijumfa, srpski ustanici su bili korak bliže ostvarenju svojih nacionalnih i političkih ciljeva, a bitka na Mišaru postala je simbol srpskog otpora turskoj vlasti i borbe za slobodu i nezavisnost.