U selu Reljan kod Preševa, aprila 1999. godine, sedmorica vojnika 78. motorizovane brigade Vojske Jugoslavije stradala su tokom vazdušnog napada NATO bombardera. Pod istim šatorom su bili major Ljubisav Stojanović, kapetan Dragan Lukić, stariji vodnik Željko Alar, desetar Dimče Stamenov, vojnik na služenju vojnog roka Slobodan Mirković i vojnici iz rezerve Aleksandar Popović i Ninoslav Milenkov i desetar Ivan Lazić. Samo je Ivan preživeo, ali je teško ranjen i penzionisan kao ratni vojni invalid.

Ivan se seća strašnog dana kada su ih NATO bombama gađali pod šatorom, kako su jaukali od bola, a on jedva uspeo da se izvuče i preživi. Student teologije, budući sveštenik, mu je pružio pomoć i odbio da ga ubije kao što je Ivan molio zbog njegovih strašnih povreda. Potom su ga vojnici odneli u poljsku vojnu bolnicu gde su lekari dali sve od sebe da mu spasu život.

Teško ranjen, prebačen je u selo Ristovac, pa u Vranje, Niš, i na VMA u Beogradu gde je nastavio lečenje. Ivan se seća borbe sa bolovima i gubitkom krvi i velikog napora vojnika koji su ga nosili do bolnice, u trenucima kada su ih NATO avioni gađali bombama.

Sedam četinara je bilo posađeno kao spomen na stradale vojnike, a svake godine se oda počast njihovoj hrabrosti i žrtvovanju. Delegacija Kopnene vojske, gradski zvaničnici, udruženja boraca i porodice prisustvuju ceremoniji sećanja na stradale vojnike. Na mestu gde je nekada bio šator koji su pogodile bombe, posađeno je sedam četinara kao spomen na sedam hrabrih vojnika.

Posle ovog strašnog događaja, još jedna tragedija se desila 25 godina kasnije. Trogodišnja Milica Rakić iz Batajnice je ubijena u kupatilu tokom NATO bombardovanja, zajedno sa još 78 dece. Ona je postala simbol stradanja srpskog naroda tokom ovog tragičnog događaja, koji se pamti kao jedan od najtužnijih trenutaka u istoriji Srbije.