Osmo decenija nakon brutalnog bombardovanja Beograda tokom Drugog svetskog rata, još uvek se ne zna tačan broj žrtava ovog tragičnog događaja. Procenjuje se da je poginulo preko 2.000 ljudi, iako su nemačke snage tvrdile da je broj žrtava bio skoro 4.000. Samo u bombama koje su padale na Vaskrs, 16. i 17. aprila 1944. godine, stradalo je 1.161 osoba, dok je 1.468 ljudi teško ranjeno. Masovne grobnice su postavljene za neprepoznate žrtve, a najveća je bila na Novom groblju.
Najmlađa zabeležena žrtva imala je samo šest meseci, dok je najstariji poginuli imao 84 godine. Među stradalima bilo je mnogo dece od tri do pet godina, kao i tinejdžera uzrasta od 13 do 17 godina. U porodilištu u Krunskoj ulici, 22 porodilje sa bebama su poginule u ovom užasnom napadu.
Bombardovanje Beograda nije bio izolovan incident, već deo kontinuiranih vazdušnih napada saveznika u toku 1943. godine. Grad Niš je bio meta prvog napada 20. oktobra 1943. godine. Bombe su padale širom Beograda, posebno oko železničke stanice, na Senjaku, Čukarici, Rakovici, Topčideru, Terazijama, Slaviji, Bajlonijevoj i Kalenićevoj pijaci, kao i na Vračaru. Stradali su bolnice, fabrike, mostovi, javne zgrade i mnogi drugi objekti.
Tokom drugog dana bombardovanja, pogođeni su Centralni higijenski zavod, Dom slepih, Bolnica za zarazne bolesti, Dečja bolnica, Državni dom za mušku i žensku decu, kao i logor na Sajmištu gde je poginulo 60, a ranjeno oko 150 zatvorenika, uglavnom Srba. Poruka „Srećan Uskrs!“ napisana ćirilicom pronađena je na neeksplodiranoj bombi, dok je veliki broj građana bežao iz grada i živeo pod šatorima i u zemunicama.
Nastavak bombardovanja Beograda od strane saveznika uključivao je još nekoliko napada u maju, junu i septembru 1944. godine. Tokom napada 18. maja, oko 300 bombi je bačeno na grad, a većina nije pala na važne nemačke ciljeve, već na privatne kuće. Najveći broj žrtava je zabeležen u delovima kao što su Pašino brdo, Neimar i okolina Kalenićeve pijace, gde je bilo oko 350 mrtvih i 650 ranjenika. U junu su stradali delovi oko železničke stanice, a u septembru su bili meta napada mostovi i privatne kuće u različitim delovima grada.
Ove strašne žrtve i razaranja tokom Drugog svetskog rata su ostavili dubok trag na istoriju Beograda i njegovih stanovnika. Sećanje na žrtve ovih bombi ne sme biti izgubljeno, a njihova sudbina treba da nas podseća na važnost mira i pomirenja među narodima. Neka ove tragedije služe kao opomena da se ratne strahote nikada više ne ponove i da se gradovi poput Beograda nikada više ne nađu na meti vazdušnih napada.
