Telo nepoznatog muškarca pronađeno je 1. oktobra 1968. godine na đubrištu blizu Versaja, u plastičnoj kesi, vezanih ruku i nogu. Pariska policija je, koristeći otiske prstiju, utvrdila da se radi o Stevanu Markoviću, jugoslovenskom državljaninu i emigrantu, koji je bio blizak prijatelj poznatog francuskog glumca Alena Delona. Prvobitna obdukcija je ukazivala na to da je Marković ubijen udarcem tvrdim predmetom, ali je kasnija ekshumacija pokazala da je zapravo stradao od metka iz vatrenog oružja kalibra 9 mm, što je ukazivalo na profesionalno ubistvo.
Istražni postupak je bio veoma značajan, pa su podaci o ubijenom i njegovoj vezi s Delonom bili strogo čuvani. Nakon više od nedelju dana, Delon i njegova supruga Natali pozvani su na saslušanje. Stevan Marković, rođen u Beogradu 1937. godine, odrastao je u Sremskoj ulici i bio je deo ulične kulture Savamale, poznat po uličnim pesničenjima. U potrazi za boljim životom, Marković je 1958. godine napustio Beograd i ilegalno prešao u Pariz, gde je preživljavao radeći kao fotograf turista.
Tokom godina, postao je blizak saradnik Alena Delona, koji ga je 1965. godine pomogao da izađe iz zatvora u Belgiji, gde je bio zbog pljačke. Njihov odnos se s vremenom pogoršao, a Markovićeva zavisnost od kocke i trka konja počela je da stvara napetosti unutar Delonove porodice. Pored toga, govorilo se o mogućoj romantičnoj vezi između Markovića i Natali, što je dodatno pogoršalo njihovu situaciju. Do 1968. godine, odnosi su postali napeti, a Marković je tražio veću otpremninu nego što su Deloni bili spremni da ponude, što se navodi kao mogući motiv za njegovo ubistvo.
Poslednji put je viđen 22. septembra 1968. godine kada je ušao u taksi. Iako su dvojica svedoka – taksista i Markovićev prijatelj Uroš Milićević – identifikovali muškarca u taksiju, Milićević je kasnije promenio svoj iskaz. Tokom prvog ispitivanja, Delon je negirao poznavanje Markovića, ali su policajci pronašli njegova pisma u kojima jeovao o svom lošem materijalnom stanju i nezadovoljstvu bračnim parom. U njima je Marković izražavao nameru da uradi „nešto veliko“ ukoliko mu ne izađu u susret.
U međuvremenu, Milićević je nestao iz Pariza, a u jednom beogradskom listu je objavio intervju u kojem je tvrdio da mu je Marković rekao da će, ukoliko se ne vrati 23. septembra, verovatno biti ubijen. Uroš se povukao iz Francuske zbog straha za sopstvenu bezbednost, a pre nego što je napustio zemlju, poslao je dva pisma – jedno Markovićevom bratu u Jugoslaviju, a drugo Natali Delon.
Svedočenja su se nastavila, a istražni sudija Rene Patar je pratio slučaj. U prvoj polovini sedamdesetih, Milićević se vratio u Francusku i dao nova, kontradiktorna svedočenja, što je rezultiralo time da su ga istražitelji smatrali nepouzdanim. U avgustu 1976. godine, pronađena su dva mrtva tela u stanu srpskog emigranta, od kojih je jedno bilo Milićević, a njegovo ubistvo se povezivalo sa „aferom Marković“.
U decembru 1968. godine, iz zatvora se oglasio Borivoj Ackov, koji je poslao pismo Delonu izražavajući saučešće zbog Markovićeve smrti, ali je to pismo završilo kod istražnog sudije. Ackov je svedočio o Markovićevom umešanju u ucene i seksualne skandale. U januaru naredne godine, svedočenja su otkrila da je Marković bio u društvu sa Delonom i njegovom suprugom, kao i sa tadašnjim premijerom Francuske, Žoržom Pompiduom.
Nakon niza svedočenja i istraga, Alen Delon je i dalje bio pod sumnjom. Policija je otkrila da je Delon imao alibi koji se pokazao sumnjivim, a njegovo ponašanje je podstaklo istražitelje da sumnjaju u njegovu priču. Iako su saslušani brojni svedoci, ubica nikada nije otkriven, a slučaj je ostao nerazjašnjen. „Afera Marković“ ostaje jedno od najzagonetnijih i najmisterioznijih ubistava u francuskoj istoriji, a pritisci oko ovog skandala i dalje onemogućavaju sve pokušaje da se napravi film o njemu, što potvrđuje reči reditelja Iv Boasea, koji je izjavio da su pritisci bili preveliki da bi film mogao da bude snimljen.
